ناخوانا

خب در این سال که گذشت چه اتفاقی افتاد ؟

من فشار روحی و روانی خیلی زیادی رو تحمل کردم و حالم بده . روزای خوب اصلا یادم نیست ولی بدبختی هایی که کشیدم جلو چشمم رژه میزن . من امسال ادم های زیادی رو از دست دادم که هستن ولی دیگه نیستن . من حتی خانواده مو هم از دست دادم . طوری که تصمیم دارم عیدو اونجا نرم . حداقل چند روز اولو نرم و این در حالیه که پ تصمیم داره کل ۳ روز اول رو با خانواده اش باشه . بله من همسرم رو هم از دست دادم و یه آدم تنهام .

ما امسال هم به زندگی بی معنی مون ادامه دادیم بدون هیچ هدفی و هیچ تلاشی . البته این حرف اشتباهه چون من برای خودم زحمت کشیدم به تنهایی و این پ بود که همراهم نبود . دلم نمیخواد زحماتی که برای خودم کشیدم رو به فنا بدم ‌ گ من قرار نیست به تنهایی بار این زندگی رو به دوش بکشم که . شاید سالی که میاد سخت تر باشه برام . شاید باید تصمیمات سخت تری بگیرم .

امسال فقط گرفتن ارشد و گواهی نامه ام برام خوب بود . میخوام سعی کنم سال بعد ماشین خودمو داشته باشم که امیدوارم حداقل به این یکی برسم .

و منم قصه . نوید ، راضیه ، پردیس و عرفانه . این چند هفته ای که تعطیلات منم قصه شروع شروع شده دوباره شروع کردم منفی بافی رو . کاشکی میشد دوباره از چیزای خوب بنویسم

یادم نمیاد آخرین باری که هفت سین نچیدم کی بود؟ اصلا شاید هرگز چنین ماجرایی نداشتم . به هر حال امسال هفت سین ندارم و فقط یه سبزه دارم که خودم سبزش کردم ‌. روزی که عدس هامو خیس میکردم میدونستم که امسال هفت سین نخواهم چید .

روز اخری هم آموزش و پرورش در حد توان خودش به هیکل ما معلما .... و دلشاد شد . تا امروز که حقوق نداده بودن وقتی دادن هم از حقوقمون زده بودن . من حتی خجالت میکشم رقمشو اینجا بنویسم . ۶۸۰۰ واقعا ؟ از حقوق هر ماهم کمتر ؟ و برای اینکه بتونم زنده بمونم ۲ تا از قسطامو نباید پرداخت کنم و از پس اندازم که کنار گذاشتم برای رهن خونه باید خرج کنم و این خجالت اوره . حالم از این آموزش و پرورش کوفتی بهم میخوره

دیروز ظهر تصمیم داشتیم بریم رشت ‌ . بیشتر به خاطر دیدن شهر دم عید . البته دلم میخواست برم ط رو هم ببینم و برای تولدش شوهر آهو خانم رو بخرم . مسیر زیادی رو نرفته بودیم که پ گفت من ۳ روز اول عیدو خونه مادرمم . نه اینکه از این بابت ناراحت بشم نه .‌از اینکه زندگیم یه جوری شده که منم نمیتونم مثل اون راحت برم و ۳ روز خونه مون بمونم دلم گرفت و گفتم دیگه نمیخوام برم رشت . برگشتیم خونه و من تا الان تو رختخوابم . چرا از جام بلند شم ؟ بلند شم که چی بشه ؟ که چیکار کنم ؟

فکر میکنم عیدو تنها خونه بمونم . این همه ادم تنها تو دنیا زندگی میکنن . اصلا اونقدی که من به فکر پدر و مادرمم اونا هستن ؟ فکر نکنم . اونا حتما بیشتر به برادرم فکر میکنن تا من . پس منم لزومی نداره عیدو پیششون باشم . ترجیح میدم تنها خونه بمونم . برای هر کسی مهم باشم خودش میاد و منو میبینه

۴ رفتم خیاطی .‌ لباسمو گرفتم . خواستم برگردم که خانم خیاط گفت یکم بشین حرف بزنیم . نشستم و حرف زدیم . کلی پند مادرانه داد منو که چجوری پولدار بشم و از هم صحبتی باهاش لذت بردم :) ساعت ۵ و نیم بود که پا شدم بیام . هرچی کلیدو تو در خونه چرخوندم عقب تر رفت و الان به لبه رسیده . دیگه نمیتونم کلید بندازم داخل در . من پشت در گیر افتادم و پ که نمی دونم میاد درو برام وا کنه یا قراره ۲ ساعت اینجا بشینم . همه کارام مونده و دارم سعی میکنم اروم باشم. اعصابم از این خورده که این مرد هیچ به خودش زحمت نمیده مشکلات این خونه رو حل کنه . فقط مامانشو برداره بره اینور اونور

بله ما را به سخت جانی خود این گمان بود البته .

اینکه بعد از اون ضربه و یک شبانه روز عزاداری برای خودم دوباره بلند شدم و افتادم به جون خونه و دارم فکر میکنم عیدو کجا بریم که از ادما دور باشیم . البته بلند شدنم بخاطر پ هم بود که مثل اینکه خودش متوجه وقاحت عملش شده بود و از دلم دراورد . هرچند که فکر میکنم اگه بازم چنین اتفاقی بیفته همون کارو میکنه .

نیم ساعت دیگه باید برم خیاطی و مانتوم رو بگیرم .

بعدش اشپزخونه رو جارو کنم و یخچال رو تمیز .

دلم میخواد برم یه گلدون بزرگ گل بخرم بذارم یه گوشه

واقعا احساس میکنم هیچ جایی برای بودن و موندن ندارم . هیچ جا . خونه مون که میام چارتا ادم اگه جلوی درمون باشن زندگی جلوی چشام سیاه میشه چون پ از ماشین پیاده نمیشه سلام نمیکنه و منو پیاده میکنه و میره . مثل امروز که خاله های پیر مامانم و دختر خاله مامانم اومده بودن خونه مون برای تسلیت گفتن و جلوی در بودن و داشتن می رفتن . پ پیاده نشد دوبار بهش گفتم پیاده شو تو رو خدا زشته نشد و رفت . اومدم اتاق داداشم و تا میتونستم گریه کردم . نمیخواستم بیام اینجا . میخواستم خونه بمونم . کاش مونده بودم . کاش تنهایی مونده بودم و انقدر خفت نمی کشیدم . لعنت به روزی که من به تو بله گفتم

داداشم تنهایی و با ناراحتی از شرایط موجود رفت مراسم . منو نبرد با خودش . گفت تو نیا من یه چیزی میدونم که میگم نیا دیگه . منم خیلی ناراحت شدم و رفتم تو اتاقش و کلی گریه کردم . بابا و داداش که برگشتن حال هر دوشون خوب بود . بابامو بوسیدم و بهش تسلیت گفتم و سبک شدم . حالم خوب شد . باهاشون رفتم حیاط و بعد از چندین ماه تو حیاطمون قدم زدم و از شکوفه های قشنگ حیاطمون عکس گرفتم . اگه بابامم حالمو خراب میکرد نابود میشدم . خدا رو شکر . کاش همیشه یکی باشه که جو متشنج رو خنثی کنه . کاش سعی کنیم خنثی کننده باشیم .

پ منو رسوند اینجا و خودش رفت . همین که رسیدم مامانم شروع کزد به شوک عصبی دادن بهم و بعدش داداشم اومد و اونم از اینکه پ نیومده بود ناراحت بود و به شوک دیگه بهم داد . مامانم هیچ فکر نمیکنی این گندیه که خودش زده . این نتیجه بی تدبیری های خودشه . نتیجه خودخواهی های خودشه که گریبان منو گرفته . و داداشم هم که دغدغه ای به جز درسش نداره این مورد براش خیلی ناراحت کننده بود که پ نیومده و اصلا به من فکر نکرده که چه فشاری رو دارم تحمل می کنم . هر کی به فکر خودشه و همه ی اینا داره به من فشار میاره . اینکه من نمیخوام هیچ کدومشون ناراحت باشن هم بهم فشار میاره و اونا اینو نمیفهمن . خلاصه اگه اضطرابم ۱۰۰ بود الان ۲۰۰ شده و اگه تنها رو داداشم حساب کرده بودم که تنها فرد عاقل خونه مونه دیگه کنسل شد . اون هنوز خیلی ناپخته است و امیدوارم هرگز مث من انقدر بدبختی رو تحمل نکنه و تحت فشار نباشه که مجبور بشه منو درک کنه . اره خلاصه زندگی از هر طرفی یه لگدی به من میزنه . من رو هیشکی نمی تونم حساب کنم . نه پ . نه مادر و پدرم . نه برادرم . الانم که مامانم فاز گرفته که من نمیام مراسم و انتظار داره منم نرم و به داداشم میگه پاشو برو پیش بابات . این چه زندگیه خدایی؟ من بخاطر بابام دلم میخواد برم با اینکه خیلی برام سخته . ولی فکر اینجاشو نکرده بودم که بازم مامانم بخواد یه جور دیگه گند بزنه به همه چی . مامام من زاده شده برای گند زدن

هرچی به فردا نزدیک تر میشم بیشتر دلهره میگیرم و تا فردا رو نگذرونم اروم نمیشم . اینکه باید به بابام تسلیت بگم برام حس بدیه . اینکه تا امروز خونه مون نرفتم که این کارو نکنم عذاب وجدان این کارو بیشتر میکنه . اینکه باید فامیلایی که خیلی وقته ندیدم رو ببینم حالمو بد میکنه . اینکه بعد از این همه سال باید بهشون تسلیت بگم هم حس بدیه . نمیدونم پ باهام میاد یا میخواد منو برسونه و خودش برگرده . اینم یکی دیگه از مواردیه که بهش فکر میکنم و حالمو بد میکنه . کاش باهام بیاد اینجوری کمتر حالم بد میشه . اینکه حالا باهام بیاد و بعد با مامانم مثلا رو در رو بشه و بعد باهم حرف نزنن و هزارتا چشم فضول بپاشون هم یه چیز مزخرف دیگه است.

حالا از یه طرف زن فضول همسایه ، یعنی همسایه مامان اینا ، فردا میاد مدرسه مون .خب من تو مدرسه به کسی نگفتم عموی ناتنیم مرده . به همکارا ربطی نداره اخه . حالا این یکاره فردا میاد تو بوق و کرنا کنه. میدونم دیگه . خدا کنه نیادش . عتیقه

وای عمو الان چه وقت رفتن بود .

مادربزرگ من ۲ بار ازدواج کرده بود . از شوهر اولش دوتا پسر داشت که شوهرش فوت شد و بعد با بابابزرگ من ازدواج کرد و صاحب ۳ تا بچه شد . ۲ تا دختر و یه پسر که بابای من باشه. بچه اول مادربزرگم نون بود . بعدی میم . بعدش بابای من . و بعدش ۲ تا دخترش . ما قبلا همه با هم رفت و آمد داشتیم . هرچند که همه با هم ظاهرا خوب بودن. اینو بعدها فهمیدم . مادربزرگم از بین بچه هاش بیشتر از همه میم رو دوست داشت و اینو همه میدونستن . حتی زن و بچه های اونم بیشتر دوست داشت . بعد از اونا دختراشو دوست داشت حتی بچه های اونا رو هم خیلی دوست داشت . حس میکنم بچه های منفورش عمو نون بود و بابای من . چراشو نمی دونم و نمیخوام هم بدونم . چون مادربزرگم قبل تر ها خیلی برام عزیز بود و حالا دیگه نیست . در نتیجه علایق و بی علاقگی هاشم برام اهمیت نداره .

من خیلی وقته عمو نون رو ندیدم . زن و بچه هاشم ندیدم . شاید ۱۳ یا ۱۴ سال . حتی عروسیم هم نیومد .نه که برام مهم باشه ها نه . مهم نیست . میخوام بگم من حتی بهشون فکر هم نمیکنم . فقط پسر عموم که قاچاقی رفته انگلیس و اونجا ازدواج کرده و امسال بچه دار شده رو تو اینستا فالو دارم و گاهی به هم پیام میدیم . همین

اما دیشب یهو خواب اونا رو دیدم . همه ی خوابم یادم نیست . اما غروب یه ساحل رو یادمه . خونه مادربزرگم کنار اون ساحل بود و دختر عموم اونجا بود و باهم حرف زدیم . لاغر شده بود . یه فضای عجیبی بود که چیز زیادی ازش یادم نمونده . حتی صبح که پاشدم یادم نبود این خوابو دیدم تا اینکه

یه ساعت پیش دیدم خاله ام زنگ زده و خدا رو شکر که گوشیم سایلنت بود و بعدش پیام داده که بخاطر عمو نونت تسلیت میگم . هیشکی به من نگفته بود و زرتی خاله ام این پیامو برای من فرستاده بود . یه احساس خشم و ناراحتی باهم تو وجودم بیدار شد . اولا که من با اونا ارتباط ندارم که برام کسی پیام تسلیت بفرسته . بعدشم ادم به کسی که از ماجرا خبر نداره چنین پیامی نمیده واقعا ضربان قلبمو نمیتونم کنترل کنم و همون لحظه یاد سین دختر عموم افتادم که خوابشو دیده بودم

به داداشم پیام دادم گفت دیروز فوت شده و تهرانه و هنوز نیاوردنش که خاکش کنن . حتما دختر عموم خیلی ناراحته که من دیشب تو خواب دیدمش . هزارنفر به دنیا بیان و شادی کنن اما یه نفر کم نشه . احساس خیلی بدی دارم

چند هفته پیش وقتی نوید تو تمرین درباره افکار افرادی که میشناسیم پرسید من فهمیدم از افکار اطرافیانم مثلا پدر و مادرم چیزی نمی دونم . شاید هم از رفتاراشون چیزهایی به دستم بیاد ولی قطعا از افکارشون چیزی نمی دونم . وقتی نوید گفت چجوری می تونیم از افکار دیگران مطلع بشیم گفتم ازشون بپرسیم و اضافه کردم که اینم نمی تونه درست ما رو به نتیجه برسونه چون آدمایی چیزهایی که میگن نیستن . تا اینکه امروز فهمیدم آدم ها رو میشه از نوشته هاشون شناخت . اون هم وقتی که مینویسن و میدونن که کسی نمیشناسدشون و یا قضاوتشون نمیکنه . و اینجا همونجاس . از دیروز یه سری وبلاگ جدید رو باز کردم . بعضی هاشون انسان های پخته ای به نظر می رسیدن و وبلاگشون در ارامش بود . بعضی ها هم نه . بعضی هایی که میگم منظورم ادم هاییه که من قبلا خیلی راحت مطالبشون رو میخوندم ولی الان تا به یه جمله خاص میرسم میگم ادم دوهزاری عقب افتاده . مثلا طرف نوشته بعضی ها را با پوشش نامناسب در خیابان دیدم . خب عوضی تو انقد بی شرفی که اولا دخترای مردمو دید زدی بعدش بهشون فکر کردی و اونقد فکرت درگیرشون شده که درباره شون نوشتی . تو یه آشغالی . این همه ادم تو دنیا با تاپ و شلوارک کنار هم زندگی میکنن تحریک نمیشن توی عوضی اومدی نوشتی پوششان تحریک کننده بود .خب تو مریضی بدبخت .

بله و این طرز تفکر منه . حالم از ادمای مذهبی با طرز فکر این چنینی بهم میخوره . ولی ادمی مثل حره که مذهبی و با ذهن بازه می تونه دوست خوبی برای من باشه . کاش ایران پر از ادم هایی مثل حره بود

امروز زیاد خوابیدم . زیاد تو گوشی بودم و زیاد گریه کردم و کمی فکر کردم .

چه عادت های بدی کسب کردم تو این ۳۰ سال . یکیش اینکه وقتی حالم خوب میشه سعی می کنم گرفتاری هامو فراموش کنم به جای اینکه حلشون کنم . حتی وقتی حالم بده هم همین طوریم . و وقتی حالم بده همه بدبختی های طول زندگیم یادم میاد .همه با هم .

دومیش اینه که ترسوام . ترسوام . ترسوام . اگه ترسو نبودم دبیرستان جای دیگه درس می خوندم . دانشگاه جای دیگه می رفتم . شغلم چیز دیگه بود . ازدواج نمی کردم یا شاید با کس دیگه ای ازدواج می کردم . با پدر و مادرم زندگی نمی کردم . از پ جدا میشدم . تنها زندگی می کردم . می تونستم همین الان پاشم و برم دنبال علاقه هام . معلم بودنو میذاشتم کنار و میرفتم بدبختی می کشیدم اما سراغ علایقم می رفتم . یه جور دیگه زندگی میکردم . گور بابای مردم و حرفایی که پشت سرم میزدن میشدم . من ترسوام

سه . من ضعیفم . من قدرت پا شدن ندارم .

چهار. من برای خودم ارزش قائل نمیشم .

پنج . نمی تونم به خودم انگیزه بدم . انگیزه ام باید بیرونی باشه .

یک ساعتی میشه دارم کامنتای قدیمی رو می خونم . آذین هم هنوز می نویسه . آقای لجوج هم گاهی می نویسه . برای آذین پیام گذاشتم . میخوام برای آقای لجوج هم پیام بذارم . حالا چرا به صنوبر پیام نمیدم چونکه صنوبر پیام هاش پر از نکته و نصیحت بوده که بهشون عمل نکردم و حس می کنم اگه منو بخونه ازم ناامید میشه

من این وبلاگ رو از ۲۳ سالگیم ساختم . اسمش من ۲۳ ساله بود . خواننده های خوبی داشتم . اما یه اتفاقی با یه خواننده سایبری برام افتاد که اسمشو عوض کردم و دوباره به اون اسم برنگشتم . ناراحت نیستم اما دلم برای مخاطبام تنگ شده . کامنتاشون رو بیشتر اوقات تایید نمی کردم که خب کار درستی نبود ولی همین تایید نکردن باعث شده برم کامنتایی که برام نوشتن رو بخونم و بزنم رو ادرس وبلاگاشون . خیلی هاشون دیگه نیستن . صنوبر عزیزم هست مینویسه و منم میخونمش به صورت خاموش . دلم نمیخواد اینجا رو بخونه چون از ۲۳ سالگی تا حالا خیلی عوض شدم . خیلی شاد بودم بی بهونه ولی الان نیستم و برای شاد بودن نیاز به تلاش دارم . یه علتش شاید بی پولی و دوره زمونه بدی باشه که توش گرفتارم و این خیلی انرژی منو میگیره

امروز یهو خبر اومد شهر کوچیک بغلی گاز زدن . پشت بندش مامانم که مدیر یه مدرسه تو همون شهره زنگ زد و با لضطراب گفت ما بچه ها رو مرخص کردیم که برن گفت مراقب خودتون باشید و در همین میان یکی یکی والدین بچه ها که خبر بهشون رسیده بود اومدن مدرسه و بچه ها رو دادیم که ببرن . دیگه از فردا بچه ها مدرسه نمیان ولی ما باید بریم . یه حس تنفر عجیبی دارم یه حس استفراغ . دلم می خواست بالا بیارم روی همه اونایی که گندددددد زدن به زندگیمون

دیروز مدرسه نرفتم چون خانم مدیر گفته بود یه روز به هر کدومتون مرخصی میدم خونه تکونی کنید و من گفته بودم برای خونه تکونی مرخصی نمی خوام اما اگه دلدرد بشم مدرسه نمیام . خلاصه دلدرد شدم و مدرسه نرفتم . امروز همکارم یه طوری بود انگار بعش برخورده باشه که مدیر چرا منو تعطیل کرده ‌ . بابا لامصب تو امسال ۷ ۸ بار مدرسه نیومدی . من کلا ۲ روز غیبت کردم اون دو روز هم خود مدیر تعطیلم کرد چون حالم خیلی بد بود . واقعا بعضی وقتا دوست دارم خفه کنم این دختره رو . حالا کاریش ندارم .

بعد مدرسه و ناهار با پ آشپزخونه رو شستیم. ولی باز خیلی کار داره . تمیز کردن روی کابینتا ، داخلشون ، شستن قالیچه ها ، شیشه ها و ‌‌‌‌....

دلم خوش نیست ولی . نوید میگه خودمون رو سانسور نکنیم . منم میخواستم بگم که خیلی ناراحتم از این قطع ارتباط با خانواده پ . که البته بیشترش رو از چشم پ میبینم و بقبه شو از چشم مادرم . و شروعش بله من مقصر بودم که ناپخته عمل کردم و کلا از خانواده ام کمک گرفتم . ولی خب می پذیرمش . این هم درس بزرگی بود برای من . به امید خدا این روز های زهره ماری هم میگذره

وقتی مریض باشم هذیونی میشم . نه اینکه هذیون بگما . نه . اما عملکرد مغزم میره تو فاز هذیون بینی و هذیون گویی . الان مریضم اون مرحله اختلال مغزم رو رد کردم و وارد مرحله پرخاشگری با دیگران و دلسوزی برای خودم شدم . خونه مامانمم . کنار بخاری دراز کشیدم . مامانم نبال داغ اورد برام . زل زده بودم به نبات ها و آب شدنشون رو تماشا می کرد و حواسم به شیره هایی بود که آب می رقصیدن . مامانم گفت چرا تو فکری . الکی عصبانی شدم و گفتم تو فکر نیستم عح کاریم نداشته باش . پشیمون شدم از لحنم از اینکه آدم گرگ بیابون بشه ولی مادر نشه ‌ . مامانم مظلومانه گفت باشه . دلم براش سوخت . ولی دهنم وا نمیشه بگم ببخشید مامان . دوس دارم بشینم گریه کنم فقط . دوس دارم نه اینجا باشم نه جای دیگه ای . از زندگی بیزارم با این همه غم . کاش یه اتفاقی میفتاد که حال همه خوب بشه حال منم خوب میشد

احساس می کنم از وقتی ارتباطم با خانواده پ کم رنگ شده به آرامش خوبی رسیدم هرچند که چیزهای دیگه ذهنمو به خودشو مشغول کرده یکیش همکارای مدرسه ام و دیگری خانواده خودم . اما الان که از اونا فاصله گرفتم و از هیجانات منفیم کاسته شده باعث شده که به رفتارهای خودم و اون ها بدون هیجان فکر کنم . و می بینم یه سری جاها من خودم باعث کوچیک کردن خودم شدم و این باعث شده که اونا به خودشون اجازه بدن که با من بدرفتاری کنن . پس مقصر اصلی خودم بودم که خودمو جدی نگرفتم و چون مخاطبان سواستفاده گر بودن ازم سواستفاده کردن . به هر حال الان خوبم ‌‌‌ . تمرینات منم قصه هم خیلی بهم کمک کرده ‌ . احساس می کنم اگه رفت و امدم رو باهاشون شروع کنم میتونم خیلی بهتر ظاهر بشم . دیروز می خواستم برم ابروهامو لیفت کنم . ساعت ۹.۵ زهرا پیام داد که خونه ای بیام پیشت . گفتم هستم ولی باید برم جایی غروب بیا . گفت باشه پ باشه یه روز دیگه. پ رفت خونه مامانش و گفت چون فردا بارونه میخوام برم فنس بزنم وقتی که رفت حالم گرفته بود . گفتم بهتره تنها باشم و لیفتو کنسل کردم . بعد گفتم ارزششو نداره حالمو خراب کنم و با اینکه خیلی وسواسم که وقتی مهمون میاد همه جا مرتب باشه ، به زهرا پیام دادم برنامه مو کنسل کردم پاشو بیا . زهرا خیلی خوشحال شد و اومد . اشپزخونه و هالو مرتب کردم . ماکارونی پختم تا زهرا رسید . بعد رفتم حموم ‌ . بعد ناهار خوردیم حرف زدیم فیلم دیدیم آش پختم خوردیم و خوابیدیم . عصری به ۲ تا از دوستامون زنگ زدیم که اونا هم بیان ولی خودشون برنامه داشتن و نیومدن . درباره منم قصه با زهرا حرف زدم و قرار شد یبار بیاد پیشمون . صبح فقط صبحونه رو پیشم موند و بعدش شوهرش اومد دنبالش و رفت. خیلی حالم خوب شد . دوست دارم دوستام زود زود بیان پیشم